W pierwszą niedzielę października obchodzimy Dzień Pamięci o Zmarłych Zwierzętach. To szczególny czas na refleksję i rozmowę o śmierci. Podejrzewam, że nie można być w 100% przygotowanym do śmierci przyjaciela i dla każdego proces umierania i żałoby będzie przebiegał inaczej. Jednak wiedza na temat samej śmierci, funkcjonowania organizmu oraz psychologii pomoże zadbać jak najlepiej o psa i nas samych w tym trudnym czasie. Według mnie jest to wiedza obowiązkowa dla każdego opiekuna psa (i innego zwierzęcia).
W artykule znajdziesz odpowiedzi lekarza weterynarii i psychologa na trudne pytania, które zadają sobie opiekunowie psów w momencie, gdy pies starzeje, się choruje i umiera.
Spis treści:
Jak rozpoznać, że pies umiera? Objawy śmierci psa
Co zrobić, żeby było mu łatwiej w ostatnich dniach i tygodniach?
Kiedy podjąć decyzję o uśpieniu psa?
Czy zostać z nim do drugiego zastrzyku czy wyjść po pierwszym?
Jak sobie poradzić ze stratą i uczuciem pustki po odejściu psa?
Kiedy powinniśmy szukać pomocy profesjonalnej?
Czy osoby po stracie psa korzystają z pomocy psychologicznej?
Co można poradzić bliskim osoby, której pies odszedł?
Grupa wsparcia po stracie psa
Jak rozpoznać, że pies umiera? Jakie są objawy śmierci psa?
Natalia Strokowska, lekarz weterynarii: Skupmy się przede wszystkim na psach starszych i chorujących przewlekle. Umieranie zwierzęcia to proces, który trwa i przebiega stopniowo. W stanach nagłych, o nadostrym przebiegu, stan psa może się pogorszyć w ciągu godzin lub nawet minut.
W pierwszej kolejności zwierzę traci zainteresowanie otoczeniem i ludźmi, mniej reaguje na swoje imię i nie chce wychodzić na zewnątrz. Nie interesuje się ulubionym jedzeniem i zabawkami, nie chce się bawić. Może nawet przestać całkowicie reagować na Ciebie i Twoją rodzinę. Jest to związane z osłabieniem funkcji mózgu, co może też skutkować otępieniem.
Zwierzę sprawia wrażenie jakby było oderwane od rzeczywistości, w swoim świecie. To może trudne. Należy pamiętać, że mimo takiego stanu, zwierzę nadal czuje do nas to co wcześniej, tylko nie ma siły nam tego okazać jak dawniej.
Następnie pojawia się utrata energii i olbrzymie zmęczenie. Pies zaczyna zalegać w legowisku, mniej chętnie się rusza, szuka cichego i spokojnego miejsca. Niekoniecznie jest to jego dotychczas ulubione legowisko. Czasem pies nie ma siły nawet unieść głowy. Jeśli nadal się porusza, tylko robi to wolniej, może być to po prostu oznaka starzenia się lub przewlekłej choroby. Jest to moment aby porozmawiać z lekarzem weterynarii i odróżnić te dwa zjawiska.
Kolejną sprawą jest utrata kontroli oddawania moczu i kału. Zwierzę może załatwiać się na legowisko, bo po prostu nie ma siły wstać. Jeśli taka sytuacja ma miejsce, zrób wszystko aby utrzymać zwierzę w czystości – pomogą pampersy i regularnie zmieniane podkłady oraz mycie zwierzęcia. Nie dopuść aby powstały odleżyny i owrzodzenia, które od razu ulegają zakażeniu.
Umierający pies może również całkowicie utracić apetyt. Nieważne, że podasz mu ulubione smaczki, może nie chcieć jeść w ogóle, tak samo pić. Im bliżej do momentu śmierci, tym mniej zwierzę chce jeść. Jeśli pies przestał całkowicie jeść, jest spora szansa że jesteśmy blisko końca.
Organy wewnętrzne powoli przestają działać, organizm przestaje potrzebować wody i pożywienia, spada apetyt, zaś w przypadku jedzenia mogą pojawić się wymioty lub biegunka. Pies chudnie i staje się odwodniony. Pomaga tutaj podawanie płynnego pokarmu i wody strzykawką w domu. Zwierzęta hospitalizowane karmimy przez sondę.
Pamiętaj, aby nigdy nie zmuszać zwierzęcia do jedzenia lub picia. Czasem pojawiają się spadki apetytu i pragnienia u starszych zwierząt i nie oznacza to od razu umierania. To moment aby udać się do lekarza i zbadać zwierzę.
Ostatnia faza to utrudnione lub spłycone oddychanie. Może pojawić się duszność lub nieregularny oddech albo czas między wdechem lub wydechem wydłuża się lub skraca. Im więcej wymienionych wyżej objawów, tym bliżej śmierci.
Jeśli Twój pies osiągnie starszy wiek i przejawia kombinację wspomnianych symptomów, jest spora szansa, że zbliża się do śmierci. Najlepszą decyzją jest wizyta u lekarza, który w samym badaniu klinicznym, bez dodatkowych testów jest w stanie stwierdzić, czy zwierzę jest po prostu chore, czy umiera.
Nasz pies w ostatnich tygodniach i dniach życia jest otoczony opieką weterynaryjną, ma dostosowany do swoich potrzeb dom, przebywamy obok niego najczęściej jak to możliwe. Czy możemy zrobić coś więcej? Co zrobić, żeby było mu łatwiej?
Natalia Strokowska, lekarz weterynarii: Przede wszystkim zadbać o odpowiednią ochronę przeciwbólową i paradoksalnie… zostawić w spokoju, jeśli tego potrzebuje. W tych ostatnich dniach zwierzę instynktownie może nie chcieć mieć z nami stale kontaktu. Jego naturalnym zachowaniem jest chęć schowania się w bezpiecznym miejscu.
Jeśli jednak Twój pupil potrzebuje kontaktu i szuka Cię wzrokiem, to bądź przy nim, głaszcz delikatnie, mów spokojnym i pewnym głosem, że wszystko będzie w porządku. Okazuj mu dużo miłości i uwagi. Nie narażaj go jednak na dodatkowy stres, czyli np. kontakt z nowymi zwierzętami, ludźmi czy małymi dziećmi.
Warto też pamiętać, że zwierzęta chorujące długo, wycieńczone i wychudzone marzną dokładnie tak jak chorzy, starsi ludzie. Trzeba zapewnić im komfort i odpowiednią temperaturę.
Kiedy wiemy, że zbliża się moment pożegnania i podejmujemy decyzję o uśpieniu zwierzęcia, polecam moim klientom, aby nie żałowali przysmaków swoim pupilom… kabanosy, klopsy, bekon, hamburgery i inne “zakazane smaczki”. To jest moment, kiedy możemy zwierzakowi dogodzić bez obawy. Niech zapamięta ostatnie chwile swojego życia jak najlepiej.
Jak rozpoznać, że moment pożegnania już się zbliża? Kiedy podjąć decyzję u uśpieniu zwierzęcia?
Natalia Strokowska, lekarz weterynarii: Kluczowe w tej sytuacji jest określenie, jak silny ból odczuwa zwierzę i czy jego jakość życia jest dla nas akceptowalna.
Do oceny skali bólu stosujemy zmodyfikowaną skalę bólu Glasgow, w której lekarz lub opiekun ocenia następujące kwestie:
- Zachowanie zwierzęcia – spokojne, pojękuje, powarkuje, wyje.
- Jeśli zwierzę ma ranę lub bolesną okolicę, to czy ją ignoruje, patrzy na nią, liże, pociera, wygryza.
- Jeśli bierzemy psa na smycz, to jak wygląda chód? Normalny, kuleje, wolny lub niechętny do ruchu, sztywny, odmawia ruchu.
- Jeśli zwierzę ma bolesną okolicę lub ranę i poddamy ją lekkiemu naciskowi, to pies nic nie robi, rozgląda się, wzdryga się, warczy lub chroni okolicę, chce ugryźć, wyje.
- Pies ogólnie jest szczęśliwy i rozbrykany, cichy, nie reaguje na otoczenie, zdenerwowany lub zalękniony, otępiały lub nie reaguje na stymulację.
- Jak ogólnie oceniasz komfort psa? Dobrze, nie może znaleźć swojego miejsca, jest niespokojny, ma wygiętą pozycję lub jest tkliwy, sztywna pozycja.
Punkty w każdej kategorii sumuje się od 0 do 5 (w niektórych kategoriach do 3 lub 4) – łącznie 20 (jeśli nie można ocenić zachowania zwierzęcia w ruchu) lub 24. Jeśli pies zdobędzie 5/20 lub 6/24 punkty, to konieczne jest podanie środka przeciwbólowego. Jeśli ból jest silny i przewlekły, zwierzę nie reaguje na leczenie, to należy z lekarzem porozmawiać na temat komfortu zwierzaka i rozważyć humanitarną eutanazję.
To bardzo proste rozwiązanie daje nam kluczowe informacje na temat komfortu psa i konieczności podjęcia dalszych decyzji.
Ocena bólu to jedno, zaś akceptowalna jakość życia podopiecznego dla różnych osób ma różne znaczenie. Jeden opiekun zdecyduje się na eutanazję, kiedy jego pies nie daje rady wstawać i załatwiać się sam i opiekun nie da rady znosić go na dół po schodach. Inny będzie walczyć znacznie dłużej i ma np. dom, więc zwierzę będzie mogło żyć dalej na wózku.
Należy rozważyć wszystkie opcje, przede wszystkim z uwzględnieniem dobra samego zwierzęcia. Część opiekunów niestety ignoruje objawy bólowe lub nie umie ich rozpoznawać, dlatego zwierzę narażone jest na przewlekłe cierpienie i ból. Co ważne, eutanazja jest też jedną z opcji którą właściciel powinien usłyszeć szczególnie, jeśli diagnoza jest niepomyślna.
Wspólne ustalenie z lekarzem momentu, w którym rezygnujemy z dalszej uporczywej terapii jest kluczowe dla procesu oswajania się ze śmiercią zwierzęcia i procesu wejścia w żałobę. Mentalne przygotowanie do eutanazji wymaga czasu i jest łatwiejsze, kiedy mamy chociaż kilka dni na przemyślenie.
Podjęliśmy decyzję o eutanazji. Dla psa i dla nas lepiej być z nim do końca, czy wyjść przed drugim zastrzykiem, który odbiera życie?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: Eutanazja to bardzo bardzo przykre doświadczenie. Myślę, że dla człowieka o przeciętnej wrażliwości jest to przeżycie związane z skrajnymi emocjami, skrajnym bólem i skrajną rozpaczą. Sądzę, że nie ma tu jednej słusznej odpowiedzi, każdy musi zdecydować w zgodzie ze sobą i swoimi możliwościami. Osobiście uważam, że mimo iż jest to sytuacja ekstremalnie bolesną według mnie, to warto być z przyjacielem do końca.
Natalia Strokowska, lekarz weterynarii: Gorąco zachęcam, aby opiekunowie jednak byli ze swoim psem do samego końca. Zwierzęta pozostawione same mają tendencję szukania wzrokiem swojego opiekuna i do stresu, a czasem wręcz lęku w nowym otoczeniu, szczególnie tak stresującym jak gabinet weterynaryjny. Jeśli bycie przy Twoim pupilu to dla ciebie za dużo (miałam takich opiekunów), to chociaż zostań z nim aż zaśnie po podaniu premedykacji.
Staram się edukować opiekunów, że dobrze, aby ostatnią rzeczą jaką widziało w swoim życiu zwierzę, jest twarz ukochanego opiekuna.
Paradoksalnie, to właśnie zostanie przy zwierzęciu do samego końca i fizyczne, namacalne doświadczenie jego śmierci, bycie przy nim przez cały czas sprawia, że to opiekun lepiej przyjmie tę sytuację i bardziej pogodzi się ze stratą pupila. Kluczowe w procesie przeżywania żałoby jest przejście tego procesu wspólnie pod opieką lekarza weterynarii.
Podkreślam, że jeżeli lekarz weterynarii krytykuje, szantażuje, wyśmiewa itp. opiekuna, to trzeba zmienić lekarza. Ma on prawo podać merytoryczne argumenty i odmówić eutanazji w przypadku braku przesłanek medycznych, ale nigdy nie ma prawa sprawiać że np. czujemy się winni.
Jak sobie poradzić ze stratą i uczuciem pustki po odejściu psa?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: Coraz częściej, gdy słyszę tego typu pytanie, mam wrażenie, że za tym się kryje komunikat „co zrobić by tego uczucia nie było”. A za tym może stać przekonanie, że to źle, że trudne uczucia się pojawiają (nawet w trudnych sytuacjach) i trzeba coś zrobić, żeby się ich pozbyć.
Myślę, że to podstawowy błąd niosący za sobą ryzyko nieprzeżycia żałoby i tłumienia uczuć. Może uzyskać odpowiedź typu „weź sobie nowego psa”. Fakt, to prawdopodobnie spowoduje, ze uczucie pustki zastąpią inne, przyjemne uczucia, ale absolutnie nie można uznać, że przeżyliśmy żałobę, że pomieściliśmy w sobie uczucia, które pojawiły się na skutek doświadczonej straty, że otworzyliśmy się na smutek, złość i żal.
Najprościej rzecz ujmując, warto mimo wszystko otworzyć się na to co się dzieje, na smutek, żal, tęsknotę. To trudne uczucia, ale adekwatne i nie oznaczają, że z osobą, która doświadczyła straty, dzieje się coś złego. To normalna i adekwatna reakcja. Mnie jako psychoterapeutę zawsze bardziej niepokoi, gdy osoba, która doświadcza starty, nie przeżywa nic na ten temat, gdy mówi, że takie jest życie i trzeba iść dalej. To jest dużo bardziej niepokojące.
Myślę, że po utracie kogoś bliskiego, nieważne czy to pies czy istota ludzka, zawsze ważne jest korzystanie ze wsparcia bliskich osób. Rozmowa pomaga. Jeśli żyjemy tak, by budować kapitał społeczny, tworzymy relacje bliskie, to z pewnością znajdziemy kogoś, kto po prostu nad wysłucha. Nie będzie radził, nie będzie proponował rozrywek by gasić uczucia, które się pojawiają, ale po prostu będzie obok i będzie nam towarzyszył.
Jak rozpoznać moment, w którym powinniśmy szukać pomocy profesjonalnej, bo nie poradzimy sobie sami z odejściem psa?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: Mimo wszystko, to dość trudne pytanie, ponieważ bardzo trudno generalizować kwestie dotyczące ludzkich uczuć. Każdy proces przeżywania żałoby jest inny, tak samo jak różni są ludzie. Są oczywiście teoretycznie opisane fazy żalu po stracie, ale i tak każdy przeżywa to doświadczenie indywidualnie. Dlatego coś, co powinno nad zaniepokoić w przypadku jednej osoby, wcale nie musi być powodem do alarmu u innej.
Mówi się, tak książkowo, że żałoba trwa rok. Potem, gdy trwa dłużej, mówi się o depresji, ale byłabym tu jednak ostrożna z tego typu diagnozą. To jak przeżywamy żałobę, zależy od wielu czynników, m.in. od tego, jaki w ogóle mamy kontakt ze sobą, z uczuciami, jaką mamy zdolność do znoszenia, przeżywania, a na końcu akceptacji tego co nieprzyjemne.
Są ludzie, którzy po trudnym zdarzeniu „otrzepują się” i idą dalej mówiąc „takie jest życie”. Są tacy, którzy płaczą, tęsknią, złoszczą się, potrzebują na to trochę czasu, ale ostatecznie dzięki temu potrafią pogodzić się z tym co się stało. Są i tacy, którym przychodzi to z wielkim trudem, czasami może skutkować depresją.
Jesteśmy różni, różnie wyposażeni, różnie doświadczeni, różnie przygotowani do życia, mamy różne narzędzia i umiejętności by radzić sobie z przeciwnościami losu. Jeśli ktoś ma tych zasobów mniej i jest mu szczególnie trudno, jeśli znacznie proces się przeciąga i widać duże zmiany w funkcjonowaniu codziennym osoby, wtedy być może sytuacja będzie wymagać profesjonalnego wsparcia.
Sądzę jednak, że to będzie dotyczyło tych osób, które już wcześniej miały problemy ze sobą, bądź stan depresyjne i u których śmierć psa była jedynie „kropka nad i”. Być może są to osoby, które już wcześniej powinny szukać dla siebie pomocy.
Na ogół przeżycie straty psa u osób, które nie mają trudności natury psychologicznej, choć jest procesem trudnym i bolesnym nie wymaga interwencji profesjonalnej. Cierpienie wtedy, gdy się na nie otworzymy ma swój koniec. Ważne by tego nie blokować.
Osobiście myślę, że jeśli mamy obok prawdziwych przyjaciół, z którymi możemy dzielić rozpacz, którzy nas kochają i akceptują, wsparcie profesjonalne nie będzie konieczne. Między innymi dlatego tak ważne jest, by dbać o przyjaźnie i ludzi obok nas. Trudno liczyć na kogoś jeśli sami z siebie nigdy mu nic nie daliśmy. Jesteśmy w kłopocie i okazuje się, że nie ma obok nikogo kto może czy chce nas wesprzeć, wtedy ludzie szukają terapeuty. Tylko taki stan rzeczy wynika z innych trudności osobistych. Wtedy sama żałoba może być punktem wyjścia do pracy nad innymi kłopotami, np. z budowaniem bliskich relacji.
Czy to jest powszechne, że osoby po stracie psa korzystają z pomocy psychologicznej?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: W ogóle nie jest powszechne. Pracuje od kilkunastu lat jako psycholog i jeszcze się z tym nie spotkałam. Oczywiście, że zdarzało mi się, że ktoś będący już w procesie psychoterapii w trakcie tego procesu traci psa i nigdy nie opuszczam takiej osoby w bólu i cierpieniu jakiego doświadcza w związku z tą utratą.
Uważam, że skoro nasze relacje z psami trwają często po kilkanaście lat, poświęcamy swój czas, podporządkowujemy niejednokrotnie nasze życie psu, to śmierć psa nie jest mniej istotnym wydarzeniem niż wiele innych, którymi zajmujemy się na terapii.
Staram się być uważna, obecna i rozumiem uczucia jakie się wówczas pojawiają. Zawsze uważam takie wydarzenie podczas terapii jako ważne i godne by się nim zająć jeśli mój klient tego potrzebuje.
- Zobacz też na psiPARK.pl: Żałoba po śmierci psa to nie wymysł
Osoba, która straciła psa, bywa niezrozumiana przez otoczenie. Dla innych to „tylko pies”, dla niej to członek rodziny. Jak się w tym odnaleźć? Jak to komunikować otoczeniu i czy w ogóle to robić?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: Dla takich osób, które nie mają swojego kochanego zwierzaka, ból i cierpienie po utracie psa może faktycznie być dziwaczne. Ktoś kto jeszcze wierzy w to, że zwierzęta nie mają uczuć, ktoś kto nie widzi w nich czujących i przeżywających istot może okazać brak zrozumienia. Jeśli z jakiego powodu jesteśmy pewni, że nie zostaniemy zrozumiani przez kogoś, to może nie musimy mu się zwierzać, bo właściwie czemu miałoby to służyć.
O osobistych sprawach zawsze warto rozmawiać z ludźmi którym ufamy, z przyjaciółmi, z kimś kto ma podobne doświadczenia i wiemy, że będzie w stanie nas zrozumieć. Nie jest powiedziane przecież, że z każdym się o wszystkim rozmawia i każdy musi nas zrozumieć, stąd tak ważne wcześniej wspomniane budowanie dobrych relacji z ludźmi.
Z doświadczenia również wiem, że miłośnicy zwierząt mają podobnych znajomych, są na różnego rodzaju forach czy grupach tematycznych i tam z pewnością jest miejsce, gdzie można się ze śmiałością dzielić swoim przeżyciem.
- Tu zaproszę Cię do prowadzonej przez AjriszZona.pl grupy na Facebooku: Po stracie psa – za tęczowym mostem
Co można poradzić bliskim osoby, której pies odszedł? Jak ją traktować, co do niej mówić, czego nie mówić?
Katarzyna Sokołowska, psycholog: Przede wszystkim przychodzą mi na myśl dwie rzeczy: akceptacja i zrozumienie. Nie negujmy, nie dajmy złotych rad, co zrobić żeby się nie smucić, bo one są zaprzeczeniem akceptacji stanu w którym znajduje się ta osoba.
Darujmy sobie teksty typu „tak musiało być”, „taka jest kolej rzeczy”, darujmy sobie rady o wzięciu kolejnego psa, nie zachęcajmy tym takiej osoby by odrywała się od uczuć, które przeżywa. Przeciwnie, dajmy jej przestrzeń na nie, wysłuchajmy, przytulmy, bądźmy.
Grupa wsparcia po stracie psa
Zapraszam do dołączenia do grupy zamkniętej na Facebooku: Po stracie psa – za tęczowym mostem
Będąc w tej grupie i czytając wszystkie posty jest trochę lżej. Jakie to piękne, że jest tylu ludzi, którzy tak jak ja bezgranicznie kochają swoje psy i traktują ich jak członka rodziny, towarzysza życia, przyjaciela. I właśnie takie podejście sprawia, że utrata tak bardzo boli 😢.
Dziękuję pani Natalii Strokowskiej i pani Katarzynie Sokołowskiej za rozmowę, wyczerpujące i pomocne odpowiedzi. Dziękuję Esthima, bez której pomocy i inicjatywy nie powstałby ten artykuł. Dziękuję członkom grupy „Po stracie psa – tęczowy most” za wskazówki dotyczące pytań wykorzystanych w artykule.
Zapraszam do podzielenia się przemyśleniami w komentarzach i na blog@ajriszzona.pl
Esthima to specjalistyczny ośrodek dedykowany kremacji zwierząt towarzyszących. Został otwarty w Rudzie Śląskiej w czerwcu 2019 roku. Zapraszam do odwiedzenia strony internetowej www.esthima.pl i profilu na Facebooku www.facebook.com/EsthimaPolska.
Godne pożegnanie właściciela z ukochanym zwierzęciem – „z troską do samego końca”.
W trudnych chwilach, kiedy ukochane zwierzę odchodzi, Esthima służy właścicielom zwierząt pomocą i doświadczeniem w organizacji pożegnania pupila. Wybudowany został specjalistyczny ośrodek dedykowany kremacji zwierząt w Rudzie Śląskiej. Dzięki wsparciu Esthima właściciele zwierząt będą mogli zachować najlepsze wspomnienia wspólnie spędzonych z nimi lat.
Esthima walczy o godne traktowanie zwierząt po śmierci. Najważniejsze dla Esthima są szacunek dla zwierząt i empatia dla uczuć ich właścicieli wobec poniesionej straty. Esthima pomaga w zorganizowaniu pożegnania ukochanego zwierzęcia – pożegnania godnego uczucia jakim było darzone.
Esthima należy do francuskiej grupy La Compagnie des Vétérinaires, która powstała we Francji z inicjatywy lekarzy weterynarii – od ponad 20 lat działa na rzecz zwierząt oraz tych, którzy je kochają, oferując usługi godnej kremacji zwierząt towarzyszących.
Dla Esthima zwierzę zarówno za życia, jak i po śmierci zasługuje na należyte traktowanie, a właściciele mają prawo pożegnać je z godnością i szacunkiem.
Wartości, które wyznaje cały zespół Esthima i które są kodeksem działań Esthima to:
- szacunek: dla ludzi, zwierząt i środowiska
- doświadczenie: od 20 lat firma wykorzystuje strategię ciągłego doskonalenia, wdrażając w ośrodkach kremacyjnych ulepszenia i wprowadzając nowe rozwiązania logistyczne i technologiczne
- zaufanie: weterynaryjny kod genetyczny firmy, to właśnie lekarze weterynarii znają najlepiej potrzeby zwierząt oraz ich opiekunów
- empatia: Esthima kocha zwierzęta i doskonale zdaje sobie sprawę z faktu, że ich odejście jest dla właściciela bardzo trudnym momentem
- zaangażowanie: Esthima wsłuchuje się w potrzeby właścicieli zwierząt i stara się je zaspokajać, proponując użyteczne i nowoczesne usługi
Usługa kremacji dotyczy zwierząt towarzyszących, czyli m.in. psów, kotów, gryzoni, płazów, gadów oraz ptaków. Esthima oferuje trzy warianty kremacji – indywidualną połączoną z ceremonią pożegnania, rozłączną i łączną. Przy dwóch pierwszych możliwe jest odzyskanie prochów zwierzęcia.
Esthima gwarantuje pełen profesjonalizm oraz godne traktowanie powierzonych opiece ośrodka zwierząt zaś pracownicy Esthima traktują ciała zwierząt z szacunkiem w trakcie wszystkich czynności.
Aktualizacja: 18 grudnia 2019 r. | Artykuł powstał we współpracy z Esthima.pl | Zdjęcia: materiały prasowe Esthima | Artykuł jest chroniony prawami autorskimi
Tagi: ile trwa agonia u psa, objawy śmierci psa ze starości, jak pies umiera, pozegnanie psa, jak sie zachowuje pies przed smiercia, objawy śmierci u psa, pies umiera, kiedy pies odchodzi, żałoba po stracie psa, ile trwa żałoba po psie, smutek po stracie psa, jak poradzic sobie ze smiercia psa, jak poznac ze pies umiera, śmierć psa objawy, śmierć psa ze starości, co robi pies gdy umiera, pies odchodzi, oznaki smierci u psa, jak ulżyć psu w cierpieniu, jak rozpoznać że pies umiera, objawy śmierci psa, grupa wsparcia po stracie psa, jak poradzić sobie po stracie psa, jak zachowuje się pies przed śmiercią, zachowania psa przed śmiercią
Polecamy na psiPARK.pl:
Pingback: Dzień Pamięci o Zmarłych Zwierzętach - Zwierzęce Zaduszki.
Pingback: Co mówić i czego unikać po odejściu psa - porady po stracie psa
Pingback: 𝗞𝗿𝘇𝘁𝘂𝘀𝘇𝗲𝗻𝗶𝗲 𝘀𝗶ę 𝗽𝘀𝗮, odruchy wymiotne, kaszel - przyczyny i diagnoza
Pingback: Pies a zdrowie człowieka - Blog o psach i sesje zdjęciowe AjriszZona.pl
KAJKA
Dziękuję za artykuł o śmierci psa.Dzięki niemu,po opisanych objawach domyśliłam się że nasza prawie czternastoletnia sunia powoli odchodzi.Było to ciężkie doświadczenie ale dzięki artykułowi byliśmy spokojniejsi, wiedzieliśmy by dać jej spokój gdy tego potrzebowała .Przez dwa ostatnie dni,oddech miała płytki ,była coraz słabsza na koniec podeszła jeszcze mojego męża spojrzała na mnie wychodząc na taras tam położyła się i wiedzieliśmy że to jej ostatnie chwile .Trzymałam rękę na jej serduszku gdy umierała.Była taka spokojna byliśmy z nią do końca dzięki artykułowi nie wpadaliśmy w rozpacz by i ona czuła się bezpiecznie i spokojnie BARDZO DZIĘKUJĘ
AjriszZona.pl
Dziękuję za komentarz. To dla mnie ważne, że artykuł Wam pomógł. Bardzo współczuję Wam straty 🙁
Anonim
Moja Mindy koala 18 Jak polozylem Ja spac.Mija 3 lata I Wciaz nie moge do siebie dojsc
ASIA
Dzień dobry, mój 11 letnia suczka ma zdiagnozowanego guza który uciska na jedno płuco i serce. Piesek jest mały w typie jamnika a guz jest wielkości 8/7 cm. Zbiera się wodą w płucach, miała wykonywane rtg i ekg. Weterynarz powiedział że operacja nie wchodzi w grę ponieważ piesek jest bardzo słaby a guz ogromny i bardzo uciska na płuco i serce i są bardzo małe szanse na przeżycie. Weterynarz daje tylko miesiąc życia. To wszystko działo się w ciągu niecałych dwóch tygodni, chodziliśmy od weterynarza do weterynarza i nikt nie potrafił postawić diagnozy, dopiero u ostatniego weterynarza się udało. Weterynarz przepisał tylko leki które miały ulżyć w cierpieniu, mianowicie: Cardalis, cardisure i Furosemidum. Niestety mam wrażenie że jest jeszcze gorzej, suczka nic nie chce jeść, trzeba ją poić, ledwie chodzi i bardzo się męczy. Czy mogę coś jeszcze zrobić żeby ulżyć w cierpieniu?
AjriszZona.pl
Bardzo mi przykro 🙁
U nas też pojawiły się podobne objawy przy guzie w klatce piersiowej. Najbardziej pomocne były wtedy leki przeciwbólowe i spokój. Jeśli chcesz, przeczytaj naszą historię https://ajriszzona.pl/krztuszenie-sie-psa-przyczyny/
AjriszZona.pl
Zobacz też akapit: https://ajriszzona.pl/smierc-psa-czy-mozna-sie-do-niej-przygotowac/#jak-pomoc-psu-w-ostatnich-dniach-zycia
SAMOTNOSC 2018
Weterynarze??? Moja Niunczke -zamordowali weterynarze!!!!!!Czytam ten artykul i wpisy osob , co to komentuja. Pani Strokowska i Sokolowska nie orientuja sie w temacie!!!! Wspaniale slowa ale brak znajomosci tematu!!!! Chca eutanazji??? To niech swoich rodzicow poddaja tej eutanazacj!!!! Z psiakami -kochanymi psami mam do czynienia od lat!!!!
AjriszZona.pl
Staram się jak mogę, ale nie rozumiem co chciała Pani powiedzieć przez ten komentarz.
Agnieszka
Bardzo dziękuję za ten artykuł. Za napisanie go z taktem, delikatnością, bez narzucania swojego zdania. Dużo się dowiedziałam, skala bólu bardzo przydatna, też czuję, że najważniejsza w odchodzeniu jest obecność. Moja sunia odchodzi, mija właśnie 1600 dni, odkąd zabraliśmy ją, już wtedy staruszkę, z Celestynowa. Będę z nią do końca, przejdziemy przez to razem. Pomimo bólu widzę wartość w tym trudnym czasie. To ważna część miłości, bliskości, daru jakim jest Spotkanie.
AjriszZona.pl
To wspaniale, że daliście Jej dom, na pewno dzięki Wam była i jest najszczęśliwsza. Bardzo mi przykro, ważne, że możecie być razem w tym trudnym czasie <3
Agnieszka
Dziękuję za ten artykuł.
AjriszZona.pl
Dziękuję za komentarz, to dla mnie ważne, że mógł pomóc.
d.lester58@hotmail.com
Moja Mindy koala 18 Jak polozylem Ja spac.Mija 3 lata I Wciaz nie moge do siebie dojsc
AjriszZona.pl
Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty 🙁
DANA
Moja sunia Saba odeszła nagle, wczoraj (06-07-2021) jeszcze szczekała i jadła a dzisiaj, rano leżała martwa.Nie mogę się z tym pogodzić!
AjriszZona.pl
Bardzo mi przykro 🙁 Jeśli chcesz porozmawiać, zapraszam do naszej grupy: https://www.facebook.com/groups/postraciepsazateczowymmostem
Marta
Jak z etyką w firmie Esthima? Jak można wciskać ludziom w traumie, że prochy z kremacji rozłącznej nie są wymieszane i odzyskuje się prochy swojego przyjaciela?! Firma twierdzi, że w piecu może być max 3 ciała – technologia piecy kremacyjnych nie pozwala na rozdzielenie prochów zawsze się zmieszają! To co robi esthima jest nieuczciwe, nieetyczne i niemoralne.
AjriszZona.pl
Niestety nie wiem jak jest w przypadku Esthimy i kremacji rozłącznej. Korzystałam z usług innej firmy i kremacji indywidualnej (jeszcze przed przygotowaniem artykułu).
Czy mogę dopytać co się stało i jak dowiedziałaś się, że w kremacji rozłączonej nie dostaje się prochów swojego przyjaciela?
Jeśli chciałabyś się podzielić doświadczeniem, to zapraszam też do grupy https://www.facebook.com/groups/postraciepsazateczowymmostem.
psychofan
Ja czasem o tym myśle… nie jest to prosta myśl…
Radekq
Mozna pisać książki na temat jak sobie poradzić.Prawda jest taka że ból jest niesamowity…Moja sunia odeszła 4 dni temu…przez pierwsze 5 lat byłem z nią dzień w dzień, pozniej życie potoczyło się tak że została w rodzinnym domu z rodzicami a ja wyjechałem…od tego czasu widywaliśmy się podczas moich wizyt w domu. Niby jej nie zostawiłem, bo była ciągle u nas w rodzinie ale jednak mam poczucie że trochę nawalilem. Nie mogłem jej zabrać ze sobą do innego miasta została z rodzicami.Doszlo do sytuacji że chcieliśmy z żoną później wziąć ją do siebie na kilka nocy…nie chciała zostać u nas…chciała do rodziców moich i musieliśmy ja odwozic.To mnie pociesza, że jako swoich opiekunów jednak wybrała ich..to znaczy że przez ten czas kiedy mnie nie było tak bardzo za mna nie tęskniła..minęło prawie 14 lat odkąd była z nami..i słabo pamiętam przeszłość bez niej, dlatego tak ciężko się jest pogodzić..mimo że życie potoczyło się tak, że ostatnie lata miałem ją bardzo blisko, w tym samym mieście to jednak nie odwiedzałem jej tak często jak mógłbym..Wyrzuty sumienia mam straszne..żyłem w przekonaniu że jak będzie miała odejść to będziemy o tym wiedziec, bede miał czas się pożegnać, będzie widać po niej. Owszem miała problemy, ale ciągle chodziła, cieszyła się jadła, a ona odeszła nagle..